Ayça Furth ile Kariyer Üzerine| Alem Dergisi

Çocukluk ve ilk gençlik yıllarında herkesin bir kariyer hayali oluyor. Siz o dönemlerde nasıl bir gelecek planlıyordunuz?

Aklımda kalmış ve gerçekten bu benim hayalimdi dediğim bir meslek hiç olmadı, çocukluk yıllarımda. Her ailede olduğu gibi benim için de kurulan hayaller hep vardı. Sanırım ailem doktor olmamı çok istedi. Bense bir an bile hiç düşünmedim doktor olmayı. Hangi meslek diye değil ama ne unsurlar içermeli konusunda sanırım ajandam netti. İnsanlarla iletişimde olmak. Ek olarak odağımda her zaman sanat vardı. Tiyatroya aşıktım, hala da tutkum. Şiir okumak, kitaplar ve onların bana araladığı bambaşka yaşam ihtimalleri. Şu an yaptığım işin alternatifi sanırım sadece sanatla uğraşmak olurdu.

Otomotiv deyince erkek egemen bir sektör akla geliyor ister istemez. Son yıllarda bu algının yıkıldığını düşünüyor musunuz?

Kesinlikle evet. Aslında daha heyecan verici olanı, kadın ve erkek kavramlarından bağımsızlaşarak işinin iyisi olmak bence. Hele de "post" COVID içinde muazzam bir uzmanlık kavramını taşıyor hayatımıza. Bugün önemli ama yarın bir konunun uzmanı ve biliri olmak hayal edemeyeceğimiz kadar mühim olacak. Her gün biraz daha işini iyi yapan profesyoneller olarak kadınlar sektörde yer alıyor. Buna kadının ya da toplumun başarısı diye elbette bakmak ve bunu onurlandırmak gerek. Ancak çok önemli başka bir şey ise aslında kadının güçlü sensörlerinin, değişen otomotiv metası üzerindeki dönüştürücü etkisi. Peugeot markamızla Groupe PSA olarak ilk "Motion and Emotion" diyen otomotiv grubuyuz. "Hareket ve His", motor ve insan kalbi benzerliği üzerinden anlamlandırıldı. Sanırım kadının rolü çok net, mekanik bir metaya ruh ve duygu ve bir deneyim katma noktasında oldukça önemli. Yapılan araştırmalar toplumda nezaket, ilgi, iyi olma gibi kavramların geçtiğimiz aylar içinde öncelik haline geldiğini gösteriyor. Bu da toplumların yükselen değerlerinde, her iş kolunda kadın dokunuşu artık müşterimizin de beklentisi demek. Kadınlarımız sektörün sensörleri, onlar olmadan sektör yeni dünya beklentisinde yönünü bulamaz.

Başarılı bir yönetici olmanın altın kuralları var mı sizce? Siz kendinize nasıl bir yol belirlediniz?

Yönetici olmak istemedim hiç. Hala da yönetici olmak ilgimi çekmiyor. Birilerini yönetmek aslında tam da karşısında durduğum bakış açısı diyebilirim. Ama liderlik ve yoldaşlık etmeyi çok önemsiyorum. Birisine liderlik etmek, pencereler açmak muazzam doyurucu ve dönüştürücü. Doğal liderlik seviyorum. Zorlamadan, olduğum gibi. İyi ve kötü yanlarımla ben olarak ve gerçek olarak yapmayı seviyorum her şeyi. Bu çok muazzam çınlıyor hem ekip hem de kurum içinde. Zaten iş hayatı, özel hayat gibi bölünmüş hayatları birleştirme bakış açısıyla tetiklediğimiz muazzam bir dönüşüm yolculuğu var kurum içinde. Çalışan anlattığınız hikayeyi değil, parçası olmaya gönüllü olduğunuz hikayeden ilham alıyor. Liderin bakış açısı ve gerçeklik bağlantısını iyi kurmuş olması gerekiyor. Her şeyin göründüğü gibi olmama ihtimalini bir an bile aklımdan çıkarmıyorum. Bu da önyargılarımla mücadelede bana yol gösteriyor. Olayları ve durumları farklı perspektiflerden görme yetkinliği olması gerektiğine inanıyorum liderlerin. Birlikte kazanmak Groupe PSA Türkiye olarak bizim kurum değerimiz. Basit ama o kadar da kapsayıcı. Bireyleri tek örnek kalıplara sokmadan, onların parlak renklerini katkı sayıp, farklı iş yapış bakış açılarına saygılı ama ortak hedefe yürüyen bağımsız ve özgür bireyler olmak.

İş ve özel hayatınız arasındaki sınırı korumayı başarıyor musunuz? Yoksa işin kendinize ayıracağınız zamanların önüne geçtiği oluyor mu?

Sınır koymak benim için doğru bir tanım değil. Sınır koymaktan ziyade bilinçli seçimlerle yönetmeye çalışıyorum demek daha doğru olur. Aslında zaten tüm felsefemiz sınırsızlık üzerine. Nerede durup nerede yürüyeceğimi öğreniyorum diyebilirim. Bu tecrübesizlik ve deneysellik içinde kendime alan açmak değişik bir öğrenim. Klasik anlamda işin bittiği yerde benim alanımın başlamadığı, iş yapış içinde kendi alan ve farkındalıklarımın lezzetine varmak yepyeni bir tecrübe. Keza tersi de. Öğrenmeye hep aç olduğum için, öğrendiğim her anı kendime verdiğim ödül anlar olarak yaşıyorum. Bu kadar değişik bir zaman dilimini el ele geçtiğim her yaşam paydaşıma şükür ve şükran duygusuyla.

Kendinizle baş başa kaldığınızda en çok neler yapmaktan keyif alıyorsunuz?

Hiperaktifim, zaman zaman yavaşlama ihtiyacı doğuyor. Müzik dinleyip mandala boyuyorum, hatta boyadığım mandalaları cerrahi maske üzerinde kullanarak, kız çocuğu okutmak için başlattığım bir pandemi dönemi sosyal sorumluluk projem var. Bir kız çocuğunun masalı olmak iddiasıyla yola çıktığım. Onun dışında CTI'ın koçluk akreditasyon programını tamamladım, yaklaşık bir buçuk, iki yıllık bir program; şimdi koçluk saatlerim için gönüllü koçluk veriyorum. Esnek sistemler ve geleceğin liderlik modelleri üzerine okuyorum. Şiir seviyorum, fırsat buldukça dünya şiirlerinden derlemeye çalıştığım ufak bir koleksiyonum var, özellikle postmodern şiire hayranım. Nefesim tükendiğinde bir şairin hayal dünyasına ortak olmanın şımarıklığını yaşıyorum. Hayatımda iyi ki'lerim var, ilki eşim... Onunla vakit geçirmeye, yürüyüşlere seyahatlere çıkmaya bayılıyorum. Mutfakta vakit geçirmeyi ve mutfak inovasyonunu keşfettim. Deneysel mutfak deneyimleri yapıyorum. Özellikle farklı tat ve dokudaki malzemeleri birleştirmek ve bu deneysellik benim buluşçu tarafıma çok iyi geliyor. Kendiyle iyi geçinen birisiyim, dolayısıyla kendimle kalmak, biraz durabilmek de benim hem kalbimde hem zihnimde yaşama yer açıyor.